Vanuit mijn kot 1

Hoewel? Deze rubriek gaat veeleer over het leven zoals het gewoonlijk NIET is. We leven namelijk in deze coronatijden op een heel andere wijze. Al te vaak horen we mensen vertellen of zeggen we zelf: ik moet nog vlug dit of dat doen. Dat is zo in gewone tijden.Als je nu aan iemand vraagt hoe het gaat, dan is het antwoord vaak het volgende: “ik weet me nog wel bezig te houden”. Wat zeker is, we leven veel minder snel. We leven volgens een ander ritme. Psychologisch is het niet steeds eenvoudig om alles op een rijtje te krijgen. Velen maken zich zorgen om hun gezondheid of over deze van bekenden, vrienden of familie. Afgesneden zijn van dierbaren, vrienden en kennissen, van vele sociale contacten, is ook helemaal niet gemakkelijk. Voor sommigen is dit een dagelijkse realiteit, voor anderen een heel nieuw gegeven. Het zorgt bij velen onder ons voor een echt gevoel van ontreddering en leegte. Het sociale en het psychologische aspect van de lockdown is onmiskenbaar voor vele mensen zwaar om dragen. Hoe dan ook biedt deze tijd eveneens opportuniteiten. We zijn aan ons “kot” gebonden en kunnen het andere ritme dat velen onder ons wordt opgelegd, mensen die niet in de essentiële sectoren werken, maar beter goed benutten. Toch? De gedeeltelijke isolatie waarin we nu leven werpt ons op onszelf terug. Dat roept vragen op. Waar we nu alvast niet kunnen over klagen is dat we geen tijd zouden hebben om stil te vallen, te bezinnen, te bidden. De tijd anders besteden kan dus een uitnodiging zijn om wat meer van die “verloren” tijd te voorzien voor reflectie en gebed. Uiteraard mag je niet helemaal stil vallen. Je zou wel eens kunnen vastroesten in je zetel of op je stoel! Naast het voorzien van meer stille tijd en gebed neem ik alvast ook wat meer beweging. Elke dag een flinke wandeling om de beentjes te strekken. Gelukkig is er steeds ook wel wat pastoraal werk. Beperkt, niet zoals gewoonlijk, maar het digitale verkeer stopt nooit. Er zijn ook de voorbereidingen allerhande, voor komende activiteiten en het regelen van alle afspraken die nu verplaatst worden. Wat me als priester meest treft is enerzijds het moeten missen van de dagelijkse en zondagse eucharistie en anderzijds de vele ontmoetingen met mensen in de meest diverse omstandigheden van het leven. Dat is het grootste gemis maar we blijven verbonden! Is daarmee onze dag gevuld? Ongetwijfeld zijn er nog wel enkele uren in te vullen. Misschien wel met het aanpakken van zaken die al zolang aan de kant geschoven werden. Lectuur staat eveneens bovenaan het lijstje én niet te vergeten, een berichtje of een teken van leven hier en daar. We mogen in deze moeilijke dagen onze solidariteit best wel wat opkrikken.We voelen het allemaal aan, we leven noodgedwongen trager. We hopen allen op een spoedige normalisatie maar intussen leven we anders. Wie weet biedt dit opgelegd huisarrest wel kansen om echt anders en beter te gaan leven? Alleszins is deze beproeving de voorbode van enkele veranderingen in onze maatschappij. Ik ben benieuwd!