Terugblik 4

Nu volgt de indringende vraag: Waarom lukt het niet langer om dat eeuwenoude en diep ingewortelde geloof door te geven? Wat vroeger vanzelfsprekend was en als algemene regel gold, gaat nu niet meer op. Feit is dat het christelijk geloof in West-Europa niet meer aanslaat. De kinderen en kleinkinderen slaan dat traditionele geloof klakkeloos over. Dat meedoen en meelopen doen ze niet langer. Zij weigeren resoluut en sommigen verwerpen zelfs dat geloof. Zij hebben die oude Sinterklaasgod, als geven van alle goeds, niet eens meer nodig. Zij zijn terdege onderricht en opgeleid, ze zijn jong en gezond, zijn gesetteld en genieten alle welzijn… Ze redden het zonder god (voorlopig toch) maar noemen zich wel nog gelovig. Velen (het gaat wel in een dalende lijn) laten hun kinderen nog dopen; zij doen hun eerste communie en worden meestal gevormd. Die vieringen ontroeren wel, maar krijgen geen vervolg. Het is heel jammer dat het geloven wegdeemstert. Zij komen na zes of zeven jaren even terug voor het volgende sacrament. Dit sacrament krijgt geen verhaal en is de aanloop naar een heus familiefeest en dat mag; maar de kerkelijke viering mist zijn gelovige diepgang.

Deze grootouders zijn niet de enigen die niet in staat waren de eigen geloofsovertuiging door te geven. Ook de priesters ging het niet voor de wind. De oudsten hebben de laatste jaren van het rijke Roomse leven nog gekend en zij waren daarbij niet de “pastoors van de bloeiende wijngaard” (Ernest Claes). Zij hebben alles getest en uitgeprobeerd, maar het geloven sloeg niet meer aan. De geloofspraktijken kalfden verder af en de kerken liepen leeg. De massakerk van weleer blijft zitten met een kleine rest. Ook het onderwijs met de opvoeding in de christelijke scholen hebben die terugval van het geloof niet kunnen tegenhouden. Heel wat bonden en verenigingen, die van huize uit katholiek gelovig waren, hebben de K van katholiek) of de C van christelijk uit de namen gewist.