Feest van de Drie-éénheid

Uit ontelbare afbeeldingen over de H. Drievuldigheid heb ik er één weerhouden die mij aanspreekt. Het is een brandraam met drie symbolen van Drievuldigheid. Je ziet een hand, een vis en een duif.
Symbolen voor de Vader, de Zoon en de H. Geest. Zo heeft men eeuwenlang op een niet-rationele manier de ene God in zijn veel zinnigheid ervaren en zich eraan toevertrouwd.
God als een hand die zegent, een hand die vasthoudt en draagt. Daarom noemen wij Hem Schepper, Vader, Bron van leven.
De vis, afgeleid van het Griekse ‘ichtus’, is Christus in wie God ons nabij komt. In Jezus leerden we God kennen. De symboliek van de vis verwijst naar het water en de aarde, want doorheen deze tekens werd Hij ons nabij.
De duif is de neerdalende Geest die ons aanraakt in het diepste van onszelf. Hier ervaren we God als diepte, verbonden met onze eigenste groeikrachten en onze poging om heel te worden.
We ontmoeten de ene, enige God op een concrete manier als hoogte, verte en diepte. God verbonden met de vragen, de gevoelens en verlangens van ons leven.

Als we God zo denken, dan krijgt de vraag ‘Waar is God nu?’ een geheel andere invulling! Is God in de hemel of op aarde of in de Kerk? De drie-ene God is daar waar er een gemeenschap van liefde ontstaat. Overal waar deze gemeenschap in ruzie en haat verbrokkelt, daar is God afwezig.
God is bijgevolg aanwezig in de hemel, aan de andere zijde van de dood. Want wij geloven dat God samen met de heiligen en onze dierbare overledenen een gemeenschap van liefde vormt. Wijzelf hopen eens tot die hemelse gemeenschap te zullen behoren.
In die zin is God in de hemel. Maar God is ook op deze aarde, want op aarde zijn er ook veel liefdevolle gemeenschappen. Deze liefdevolle gemeenschappen zijn niet perfect, ze zijn aards, niet hemels. Maar dat de liefde de dragende grond ervan is, dat is onbetwistbaar. De liefdevolle gemeenschap tussen man en vrouw, die zijn vervulling vindt in de vruchtbaarheid binnen het gezin of in de ruimere gemeenschap. Daar is de drie-ene God aanwezig.
Een parochie, een buurt, een school, een jeugdbeweging of een voetbalploeg waar eendrachtig samengewerkt wordt, waar mensen elkaar liefdevol tegemoet treden, ook daar is de drie-ene God aanwezig. Ook in de Kerk is God aanwezig, de Kerk in al zijn menselijkheid is allesbehalve een perfecte gemeenschap. Maar dat de dragende grond van de Kerk de Liefde-met-Drie is, ook dat is onbetwistbaar.
In het bijzonder waar die Kerk zich ontfermt over mensen in nood, begint er een liefdesgemeenschap die opgenomen is in de overweldigende liefdesgemeenschap met Drie, van Vader, Zoon en Heilige Geest.
Het eerste wat wij als kind geleerd hebben thuis en op school, is ons kruisteken maken! Het ging hier dan wel om veel meer dan gewoon maar een kruisteken maken. Het ging om de fundamentele levenshouding die er achter zit. Uw leven in Gods handen leggen: ‘in Zijn Naam.’ In die naam zijn wij ook gedoopt! ‘In de naam van de Vader, de Zoon en de H. Geest’. Het zijn schamele woorden uit onze menselijke leefwereld geplukt om het onzegbare uit te drukken, dat God een wervelwind van liefde is, heel en al relatie. Dat is voelbaar in zijn schepping, dat is voelbaar in de persoon van Jezus en in zijn boodschap, dat is voelbaar in de Geest die zijn mensen bezielt. Heel bewust het kruisteken maken is zich afstemmen op die liefde die eens onze voltooiing zal zijn.

Moge die drie-ene God u allen zegenen, Hij die is Vader, Zoon en Heilige Geest.