Vierde Paaszondag – Roepingenzondag

Na de veertigdagentijd van de vasten volgen in de liturgie na Pasen nog eens veertig dagen, om de rouwverwerking van Jezus’ dood. De vier evangeliën geven alleen de bevindingen weer van de intimi, de elf leerlingen en drie vrouwen en hoe zij na verloop van tijd, tot rust gekomen zijn en tot het geloof dat Hij leeft. Het is hen niet van de ene dag op de andere gelukt. Het verdriet was te groot en ook de ontgoocheling. Zij hadden op de ereplaatsen in dat nieuwe rijk gerekend en zagen zich zitten links en rechts van Koning Jezus. De fatale gebeurtenissen hebben hen verlamd en het heeft tijd gekost om tot dat Paasgeloof te komen.

Er zijn vier verrijzenisverhalen, die zeven keer in de evangeliën verteld worden. Die verhalen zijn evenwel veertig tot zeventig jaren na datum neergeschreven. De gewijde schrijvers hebben, zo goed als zeker, Jezus niet gekend en wat zij weten is van horen zeggen. Zij hebben de verhalen – tot dan toe van mond tot mond overgeleverd – te boek gesteld.

Wat lezen we? De intimi vertellen dat ze Jezus uit het graf hebben gezien als een mens van vlees en bloed. Hij stond er in een verheerlijkt lichaam met heel duidelijk de bloederige littekens van de nagels in handen en voeten en in zijn zijde de speerstoot. Zij kunnen en durven hun ogen niet geloven.

“Tot hun verbijstering en door angst overmand meenden ze een geestverschijning te zien.” (Lc 24,37), “Geen van de leerlingen durfde hem vragen wie Hij was” (Joh. 21,12).

Hij komt zo maar binnen, terwijl de deur op slot is en de vensters gebarricadeerd zijn uit schrik voor de Joden (Joh. 20,13). Hij spreekt met hen en laat zijn wonden zien; Thomas mag die zelfs aanraken. Bij het meer van Tiberias eet Hij met hen brood en vis.

Wat vertellen deze verschijningsverhalen? Wat is bij de apostelen onvergetelijk blijven hangen? De Passie van Jezus met dat onnoemelijk lijden en zijn dood aan het kruis; dat Hij dood en begraven is. Eigenlijk deden zij wat wij ook doen: honderduit vertellen hoe onze dierbaren gestorven zijn en hoe zij hun laatste dagen en/of uren gestreden hebben. Dat verhaal vertellen wij ook, tien – twintig keren en nog, aan elk die komt condoleren; en we blijven het aan iedereen vertellen. Het kunnen vertellen verzacht de pijn; zwijgen en wenen drukt nog zwaarder.

De intimi hebben het ook verteld, hoe zwaar hun Meester geleden heeft en hoe Hij aan dat kruis gehangen heeft. Zij zijn, na enige tijd, tot inzicht gekomen, zeg maar tot het geloof dat Hij thuisgekomen is bij de hemelse Vader en dat Hij daar zetelt aan Gods rechterhand. Johannes vult aan met de boodschap dat Jezus met dat sterven aan het kruis de dood overwonnen heeft: “Wees niet ongerust, maar vertrouw op God en op mij. In het huis van mijn Vader zijn heel veel kamers…. Wanneer Ik een plaats voor jullie heb gereed gemaakt, kom Ik terug en zal jullie meenemen en jullie zullen zijn waar ik ben.” (Joh. 14,1-3).

De vierde evangelist heeft niet alleen de Passie voor ogen; bij hem waren ook die laatste woorden van Jezus onvergetelijk. Vijf hoofdstukken van zijn evangelie (Joh. 13-17) vertellen dat hoogepriesterlijk gebed dat eindigt: “Heilige Vader, bewaar hen, dat zij één mogen zijn, zoals wij één zijn” (Joh. 17,11); tien verzen verder: “Laat hen één zijn, zoals U in mij bent en Ik in U; mogen zij volkomen één zijn.” (Joh. 17,21)

Ook hier horen wij dezelfde woorden van onze dierbaren: een moeder die op haar sterfbed vraagt: “kinderen, kom toch goed overeen” en mijn tante Irma vroeg haar zeven kinderen: zorg toch goed voor Annaatje, haar achtste kind met het syndroom van Down.