Derde zondag van Pasen

Pasen 2021….
Het is vakantie.
Hier aan de zee merk je dit zeer goed.
Een koude snijdende wind wordt wat verzacht door een weldoende lentezon.
Mensen gaan naar buiten en zoeken ontspanning en sociaal contact.
Kinderen spelen op het strand – ze maken zandkastelen en verkopen zelfgemaakte bloemen.
Jonge mensen wringen zich in watersportpakken en duwen hun catamaran de zee in om te zeilen of te surfen.

Het is Pasen
De vaccinatiecampagne wordt opgedreven.
Negatieve berichten overschaduwen het enthousiasme van veel vrijwilligers in onze vaccinatiecentra. Sommige vaccins veroorzaken een bloedklontervorming bij jongere mensen.
Dat maakt velen ongerust en doet hen twijfelen aan het nut van de hele actie.
In Amerika; met name in Minneapolis is weer een jonge zwarte man doodgeschoten door de politie. Een vergissing zo klinkt het?
De Britten hopen op verzoening tussen prins Harry en zijn familie nu hij langs komt voor de uitvaart van zijn grootvader.
Biden zoekt contact met Poetin om te spreken over de grote wereldproblemen,
de moslims beginnen hun ramadan en de studenten krijgen uitzicht op het vieren van hun 50 dagen….
Een wereld gevangen tussen hoop en vrees.
Zo is het vandaag, zo was het toen 2000 jaar geleden.
In de drukke straten van Jeruzalem, in de wirwar van gebeurtenissen
liepen twee mensen – het waren leerlingen van Jezus – ze kwamen terug uit Emmaüs.
Ze vertelden hun vrienden wat er onderweg gebeurd was en hoe ze Jezus gezien hadden, ze hebben hem herkend aan het breken van het brood.
Een fait divers in het kader van dit hele wereldgebeuren,
maar voor de leerlingen van Jezus een heel belangrijk ‘teken’.
Wij leggen elke dag ons oor te luisteren naar wat er in de wereld gebeurt.
We volgen de actualiteit op de voet, we laten het nieuws op ons afkomen.

Het botst soms met ons geloof in de Blijde Boodschap
maar veelal ook met onze eigen ervaring en onze levenswijsheid.
Tijdens de liturgie klinkt er af en toe een voorbede,
of is het soms een noodkreet of een dankzegging.

Ons geloof in de verrezen Christus hangt niet in de lucht,
blijft niet beperkt tot onze denkmachine.
Het is veeleer een manier van reageren op wat er rondom ons in de wereld
en in ons eigen leven gebeurt.

Wij geloven in een Christus die met ons de levensweg gaat,
ook al zijn onze ogen verhinderd hem te herkennen.
Hij deelt onze twijfel, onze ontmoediging tot de wanhoop toe.
Hij wil ons nabij zijn tot in ons verdriet, tot in onze blijdschap.
Christus loopt met ons mee.

Onze kardinaal De Kesel werd het afgelopen jaar geconfronteerd met diezelfde twijfel en ontmoediging.
In een interview met de krant ‘De Standaard’ spreekt hij vrijuit over zijn diepe ervaring.
“Kanker is voor gelovigen niet zonder problemen, zo heeft hij het althans niet ervaren. Kanker is een beproeving, je moet het doorleven met de vragen die erbij horen.”
Hij filosofeert verder:
“Een geslaagd leven ligt niet in een carrière,
in wat je kunt presteren,
of je succes hebt, of je geld hebt, of je tot de happy few behoort.
Een mens is pas gelukkig als hij iets voor anderen kan betekenen,
als anderen hem graag zien.
Als gelovige voelde ik mij bovendien door God bemind.
Door diegene die, hoe mysterieus ook, de bron is van mijn bestaan.
Ik ben niet niemand.”

Dit grondvertrouwen is zo belangrijk!
God komt ons tegemoet in het leven.
Daardoor gaan wij de existentiële vragen zeker niet uit de weg.

Christus loopt met ons mee.
Sommigen mensen zullen daar hun schouders voor ophalen,
maar anderen zullen het beleven als een ontmoeting
die hun doen en laten bepaalt.

Zijn aanwezigheid zal de gebeurtenissen niet veranderen.
Hij wil alleen óns veranderen, óns de vrede geven.
Misschien is dat wel de kern van ons geloof: Sjaloom, vrede.

Wij zijn immers mensen van de onzekerheden.
Het leven is er vol van.
Het nooit verwachte kan plots gebeuren.
Dat is zo in het persoonlijk leven,
maar ook in de geschiedenis van de mensheid.

Als je ziet door welke kleine toevalligheden,
de loop van de geschiedenis ooit gewijzigd werd.
Christus verandert de loop van de geschiedenis niet
maar hij geeft ons wel de zekerheid dat de dood niet het laatste woord heeft:
dat wil zeggen dat het negatieve, het rampzalige,
nooit de uitkomst is van het menselijk gebeuren.

Droefheid die gedeeld wordt met de verrezen Christus is geen droefheid meer, zij verandert in vreugde,
een vreugde die niemand ons kan ontnemen
omdat zij geboren is uit overwonnen droefheid.

Het is Pasen, vakantie voor heel veel mensen….
zij zien uit naar het ‘leven’ willen het leven omarmen – vieren – consumeren.
“Het nieuwe leven, waarvan het christendom in de Paastijd spreekt
slaat overigens niet alleen op een leven nà de dood.
Er is ook nieuw leven mogelijk vóór de dood” aldus kardinaal De Kesel.
Mensen smachten ernaar.
Ze verlangen naar gemeenschap, naar open terrassen, naar sport en cultuur méér dan ooit! Nieuw leven hier en nu!

Laat de boodschap van dit eenvoudige bootje op het strand diep tot ons doordringen:
‘Het leven! I’m loving it.’